‘Het stokje doorgeven’ door Pieter Cnossen, in gesprek met Anarchien Van Heemstra
Het contrast tussen ons is op het eerste gezicht groot. In de Zoommeeting die we hebben is alleen ons gezicht groot en goed zichtbaar: een kalend hoofd en een grote bos haar. In het gesprek dat volgt, blijkt er veel gemeenschappelijk. Ondanks dat is het misschien juist wel het verschil tussen ons dat we waardevol vinden en willen laten bestaan.
Anarchien sloot zich aan bij The Turnclub om met 300 andere denkers en doeners – ook wel mindsetters– met kunstenaarsogen te kijken naar maatschappelijke vraagstukken. Die 300 denkers zijn allemaal verschillend, maar delen dezelfde mindset: het verbeelden van mogelijke oplossingen. Dat werk is nuttig en nodig. De maar die erbij hoort: de culturele sector heeft een te goedkoop imago door de als hulp bedoelde overheidsmaatregelen uit het verleden. We zijn niet gewend de volle mep te betalen voor het werk wat kunstenaars doen en zijn nog niet gewend die blik in te zetten buiten de daarvoor ingerichte instituties: binnen onze organisaties, bedrijven en overheid. De Turnclub draagt bij aan het verzamelen van de veranderkracht die nodig is om het tij te keren.
Het gesprek voert Anarchien vanuit het huis van haar ouders. Ze gaat daar vandaag de tuin verbouwen. Haar huis dat ze deelt met haar huisgenoten heeft ze met de fiets verlaten. De tocht door het buitengebied was om van te genieten. De benaming kwetsbaar gebied waar vroeger natuurgebied werd gebruikt, viel haar op.
Via The Turnclub raakte Anarchien betrokken bij Stichting Vitamine Z: Z van Zingeving. Deze stichting richt zich op jong volwassenen waar weinig ruimte is voor het verdragen van ongemak, ‘imperfecties’ en falen als onderdeel van het leven. Anarchien vertelt op een mooie en gebalanceerde manier dat het idee van maakbaarheid hand in hand zou moeten gaan met aanleren van het accepteren van die ‘andere kant van de medaille’. Falen hoort er bij: imperfectie is prima! Dat illustreert de ervaring van Anarchien opvallend genoeg met het wel vaker kwijt zijn van haar sleutels. Die worden soms nog eerder terugbezorgd dan dat zij ze kwijt is, maar het levert bovenal vaak mooie momenten op met de bezorgers van de verloren sleutels of met de buren tijdens het stellen van de vraag om het toilet te kunnen gebruiken. De conclusie nu is dat ze dus niet perse sleutels niet meer kwijt wil zijn. Deze uitnodiging om imperfect te mogen zijn ontspant enorm.
In het gesprek komen we onder andere tot de conclusie dat we blij zijn met de verschillen tussen mensen. Die komen vaak pas aan het licht als je even de tijd hebt om elkaar echt te spreken of in een creatieve sessie achter kenmerken of gedachten van iemand komt die nieuw voor je zijn. Als je verbinding maakt ontstaat voor die ander vaak meer begrip.
Beiden zien we dat er mensen zijn die buiten de boot vallen en niet in een bubbel zitten. Of in een cirkel zoals de sociocratie het benoemt. Anarchien droomt er wel eens van dat elke inwoner van ons land in een sociocratie cirkel een plek heeft en op die manier ook bijdraagt aan de beslissingen die uiteindelijk voor ons allemaal genomen worden. Bijkomend voordeel van de sociocratie is breder gedragen beslissingen, juist omdat het praten en luisteren goed faciliteert. Ook bedrijfsmatig is deze theorie toe te passen en de ervaring leert dat dit ook nog de efficiënte bevordert.
Beiden wars van het maakbaarheidsideaal en voorstanders van verbindingen tussen mensen genieten we van de interruptie van Marthe van vier jaar. Met haar weelderige rode haar wist zij de studeerkamer van papa te vinden. Dat we beiden ons gesprek daarna zonder moeite konden vervolgen illustreerde op een mooie manier hoe we het leven willen leven: zoals het komt.